Wat is het toch heerlijk om te doen. Groepsopstellingen. Midden tussen de pubers. Hun energie. Er is een deel in mij dat nooit puber- of docent-af zal zijn en dus heerlijk resoneert tijdens die bijeenkomsten.
Wat wordt er veel zichtbaar als de leerlingen hun poppetje neerzetten in het veld. Dingen die je als mentor voelt in de groep, maar waar je je vinger niet achter krijgt. Totdat je het voor je op tafel ziet… Aanleiding voor mooie gesprekken met je klas.
Na de sessies hebben we een evaluatiegesprek met de mentor en geven we nog tips en adviezen op papier. Daarmee kan hij/zij verder aan de slag. Hoe tof is het dan om te lezen dat deze mentor meteen de koe bij de horens gevat heeft:
“Gisteren heb ik de jongens tijdens het mentoruur uitgenodigd en hebben we een heel goed gesprek gehad. Ik kon voortborduren op jullie groepsopstellingen. Dat was heel fijn.”
“Vooral hebben we het gehad over ieders aandeel in het zo ontzettend op elkaar reageren op een manier die voor hen wel “cool” is, maar voor klasgenoten en docenten niet altijd. En door het er zó bij willen horen, door grof te gaan doen, prijst een enkele jongen zichzelf juist uit de markt…”
“Ze hebben elkaar rustig aangesproken op het gedrag van de ander waar zij weer op reageren:
‘Ja, maar dan doe jij zo, vind je het gek dat ik dan…’
‘Ja, maar dat vind ik niet leuk…’”
“En dan:
‘Nou, dat was dan niet de bedoeling, ik had dat niet door…’”
“Klinkt als zelfreflectie toch? ;-)”
Nou, zeker! Wat een bewustwording. Doordat het nu veilig genoeg was voor de jongens om zich kwetsbaar op te stellen, heeft deze mentor mooie stappen gemaakt! Dankbaar voor haar bericht. Altijd tof om terug te horen. Op naar de volgende klas!