Deze week zijn Anne van Wageningen en ik terug geweest in de 1VWO klas waar we 14 dagen geleden een eerste opstelling met poppetjes gedaan hebben.
Van de mentor begrepen we dat er al wat veranderd was. Meer rust in de klas, fijn! Maar het was toch weer even wennen voor de leerlingen om zich te uiten, iets te vertellen. Een groot verschil was ook dat vandaag de grootste ‘raddraaier’ wel aanwezig was. Vorige keer zorgde zijn afwezigheid ervoor dat een aantal kwetsbare leerlingen zich durfde uit te spreken. Het resultaat was dat deze kinderen zich gezien en gehoord voelden en dat merkten ze ook in de daar opvolgende dagen. Andere leerlingen zochten meer contact met hen. Er werd meer naar elkaar omgekeken. Wat een verbetering al!
De kinderen mochten weer hun poppetje neerzetten op de plek waar ze nu gevoelsmatig stonden. Dat gaf al een ander beeld dan waar we mee geëindigd waren vorige keer. En toch stonden er nog enkele leerlingen wat buiten de groep. De zgn. raddraaiers zetten zich met zijn viertjes weer midden in het veld. De rest van de klas er losjes omheen. Weer de vraag: “Wat valt je op?” De leerlingen constateerden in ieder geval dat het er echt al anders en beter uitzag dan vorige keer.
Vandaag zorgde de jongen met het ‘ongewenste’ gedrag ervoor dat we ons beste beentje voor moesten zetten. Was echt een uitdaging. Zoals een echte puber betaamt probeerde hij elke keer de discussie aan te gaan, niet altijd met evenveel respect naar ons of andere leerlingen. Gelukkig zijn Anne en ik wat gewend… 😉
We spraken over hoe de klas ervoor kan zorgen dat iedereen ‘erbij hoort’. Dé belangrijkste systemische wetmatigheid hier. We gaven ze een momentje van bezinning: Wat is jouw uitdaging? Hoe kun jij bijdragen aan een betere sfeer en wat kun je eventueel betekenen voor de buitengesloten kinderen?
De leerlingen mochten daarna hun poppetje verplaatsen als ze dat wilden en/of een andere emotie erbij leggen. De vier ‘raddraaiers’ vonden het ‘leuk’ om zich uit het centrum van het veld te halen en zich buiten de groep in een hoekje te plaatsen. “Oke…”dacht ik “Hoe nu te reageren?” Spannend! We besloten om het te laten, af te wachten.
En wat gebeurde er toen…?! Er stonden enkele leerlingen op om hun poppetje nógmaals te verplaatsen. En toen volgden er meer, ook de ‘buitengesloten’. Ze plaatsten zich meer om en bij de mentor in het midden en gingen dus dichter bij elkaar staan. Heel bijzonder!
Ze voelen zich meer verbonden en gesterkt door elkaar. Ze verenigen zich. Verdeeldheid is weg. En die 4, die redden zich wel, voor nu.
Ik ben weer heel benieuwd wat dit gaat opleveren. De mentor houdt ons op de hoogte. Maar beweging is er! En dit blijft doorwerken, omdat er in de zgn. onderstroom iets veranderd is. Dat doet systemisch werk!
Dankbaar voor dit proces.
